Ze staat op de 33e plek van de kandidatenlijst. Toch denkt ze kans te maken op een zetel, onder meer door de Black Lives Matter-beweging. Wat beweegt haar om Tweede Kamerlid te willen zijn?
Naast docent ‘superdiversiteit’ aan de Hogeschool Rotterdam is Joan Nunnely (1969, Paramaribo, Suriname) ook kandidaat Tweede Kamerlid voor D66. Daarnaast is ze ondernemer.
Hoe ben je politiek actief geworden?
‘De politiek heb ik meegekregen van mijn grootmoeder. Wij keken toentertijd altijd samen naar politieke televisieprogramma’s. Later was ik het zat om aan de zijlijn te staan. Ik zag dat het klimaat in onze samenleving aan het verharden was, zeker in Rotterdam.
Met mijn Human Resources-achtergrond heb ik veel te maken met veel mensen die niet aan een baan komen. Ze worden bij de poort al afgewezen; het was altijd te breed, te kort, te smal of te lang. Ik dacht “hoe kan dat nou?” Die interesse heeft geleid tot het stellen van vragen in de politiek. In de politiek is het van belang om invloed uit te oefenen. Dus moet je het geluid van de samenleving laten horen, ook van jonge mensen die geen baan kunnen vinden, ondanks dat zij een mooie studie hebben gedaan.
Op een gegeven moment dacht ik: ‘Ik ga gewoon meedoen!’ Ik wil het geluid dat ik ophaal als professional, als ondernemer, ergens laten landen. Alles wat ik doe, doe ik niet half. Dus zodra ik lid werd van D66, ben ik direct naar events toegegaan, politieke cafés, congressen, lezingen, et cetera.
Ik ging naar een politiek café, dat vond ik vreselijk overigens’ – ze onderbreekt haar verhaal even met een korte lach – ‘maar de mensen waren wel ontzettend aardig, we raakten aan de praat. Men heeft mij daar eigenlijk bij de kraag gegrepen en gezegd: “Als je mee kan en wil doen, want je hebt een bepaald geluid, dan willen we je vragen om ook actief te worden”.’
Waarom dan D66?
‘Mijn ouders waren fan van Joop den Uyl (PvdA-premier van 1973-1977, red.), die Suriname onafhankelijk liet worden. Ik ben zelf op onderzoek gegaan, en dacht bij mezelf: “Deze PvdA heeft heel veel goede dingen gedaan, maar past niet bij mij”. Ik zocht naar een partij die de regie in eigen handen neemt, een stukje emancipatie en economische ontwikkeling van het individu, en dan vooral door middel van onderwijs. En D66 is een onderwijspartij.’
De Tweede Kamer telt amper leden van kleur. Is het tijd voor verandering?
‘We missen representatie. De samenleving herkent zich niet in de politiek. Als ik kijk naar een stad zoals Rotterdam, de Black Lives Matter-beweging: men herkent zich niet in de politiek. Men denkt dat politiek alleen voor witte vrouwen of witte mannen is, terwijl het om iedereen gaat. Om ook de verbinding te maken is representatie urgent op dit moment.’
Dus behalve jou zouden er nog veel meer mensen van kleur verkozen worden?
‘Absoluut! In mijn eentje ga ik het niet redden, laat ik dat vooropstellen. Alleen als vrouw of alleen als vrouw van kleur, red je het gewoon niet. We hebben er meerdere nodig, niet alleen bij D66.’
Voordat ik je sprak, las ik een artikel waarin je een vurig pleidooi hield voor ‘meer kleur’ bij D66. Is dat resultaat behaald?
‘Het heeft wel tot resultaat geleid, maar eigenlijk te weinig. We komen van ontzettend ver, laat dat duidelijk zijn. Er is nog een hele slag te winnen, zeker als je kijkt naar wethouders, burgemeesters, raadsleden, maar ook in de Tweede Kamer. Dat is ontzettend jammer. Daarom is het ook heel hard werken om mensen te enthousiasmeren en aan te moedigen om een stap naar voren te zetten. We moeten niet alleen vrouwen van kleur, maar mensen met een andere sociale achtergrond aanmoedigen om ook hun hand op te steken en mee te doen met de politiek.’
Als ik naar de kieslijst van D66 kijk, zie ik nog een redelijk wit bolwerk…
‘Dat is je heel goed opgevallen! Ik sta op plek 33. Sommigen zullen denken “waarom doe je mee?!” Maar voor mij is opgeven en weglopen geen optie. Een aantal mensen zal deze stap als eerste moeten zetten. We moeten nu naar voren treden en we moeten meer moed, lef en durf laten zien. Ook als politieke partij. Om ook andere sociale achtergronden een plek te geven, óók in de politiek. Dat geldt ook voor D66, absoluut.’
De kans is klein dat D66 33 zetels haalt. Hoeveel stemmen heb je nodig om verkozen te worden, en hoe schat je de kans dat dat gaat lukken?
‘Ik stond eerst op plek 38, maar ik ben door de leden vijf plekken omhoog gestemd. Ik heb 18.000 stemmen nodig.
Als ik nu de beweging zie rondom Black Lives Matter, en de jonge mensen die op dit moment politiek actief zijn, realiseert men zich beter dat politiek ook over jou en mij gaat, over het individu. De pandemie doet daar natuurlijk een schepjes bovenop, waardoor ze zich wel meer interesseren in de politiek.
Natuurlijk is er altijd een groep die zegt “ik wil niks met politiek te maken hebben”. Die groep wil ik aanmoedigen, maar vooral uitnodigen om wel te gaan stemmen. Want de politiek gaat óók over jou. Het gaat niet alleen over mij. Het gaat over kinderen, het gaat over mijn ouders en mijn grootouders. Het gaat ook over jou als student. Laat je stem horen, de democratie is er niet voor niks. Ik ben er klaar mee dat men zegt “de politiek, dat is ver weg”. Nee, de politiek is dichtbij. De politiek is in de wijk, in de stad, in het land.’
Wat was de reactie van jouw collega’s en studenten op je kandidatuur?
‘Enthousiast, heel enthousiast. Ik kreeg felicitaties. Van tevoren heb ik wel wat managers ingelicht over mijn nieuwe stap. Ik word gesteund door mijn collega’s, ik kreeg bloemen, mijn telefoon ontplofte. Het was hartverwarmend. Daarom vind ik het ook belangrijk om mijn boodschap uit te blijven dragen.’
Stel dat je verkozen wordt, waar kunnen we je over vier jaar op afrekenen?
‘Als je nu kijkt naar organisaties, het onderwijs, ministeries, noem maar op, dan zie je dat de onderkant van die instellingen vaak zwart is, en de top is wit, spierwit. Dat moet anders. Dat is mijn stempel dat ik erop wil drukken. Het kan gewoon niet meer dat wij in 2021 nog stééds alleen maar te maken hebben met een vrij hagelwitte top.’
Het is van oudsher zo dat jonge mensen en studenten niet massaal stemmen, hoe spoor jij studenten aan om te gaan stemmen?
‘Ik voer veel campagne via social media, vorige week ben ik drie dagen mijn huis niet uit geweest omdat ik alleen maar achter mijn laptop zat. Ik vind het niet netjes om het tijdens mijn colleges over de politiek te hebben. De studenten komen hier om iets te leren. Maar op social media ben ik heel zichtbaar, daar praat ik over de politiek. Op Instagram heb ik “Koffie met Joan-gesprekken”, om de mensen bewust te maken hoe belangrijk het is om politiek actief of in ieder geval politiek bewust te zijn. Dat doe ik ook op Clubhouse.’
Tekst: Rutger de Quay
Foto: Peggy Mosselaar